LALECZKA

SPEKTAKL DYPLOMOWY STUDENTÓW WYDZIAŁU AKTORSKIEGO SZKOŁY FILMOWEJ W ŁODZI

LALECZKA
Tennessee Williams
Przekład, adaptacja i reżyseria: Jacek Poniedziałek
Scenografia: Maria Strulak
Opracowanie muzyczne i multimedia: Michał Dobrucki
Asystent reżysera: Krystian Pesta 

Obsada:
Magdalena Celmer – CIOCIA RÓŻA COMFORT
Maria Dębska – LEKARZ/DYGNITARZ
Konrad Eleryk – MOJŻESZ
Krystian Pesta – SILVA VACARRO 
Krzysztof Rogucki – ROCK
Bartosz Sak – OFICER
Oskar Stoczyński – ARCHIE LEE MEIGHAN
Magdalena Żak – LALECZKA

„Laleczka” to filmowy scenariusz Tennessee Williamsa do filmu Eli Kazana z 1956 roku. Jest oparty na tekście sztuki „27 Wagons Full of Cotton” tego samego autora.

Podobnie jak w kilku innych dramatach Williams ukazuje tu upodlenie i utratę godności ludzi zepchniętych przez biedę na margines życia społecznego, czemu towarzyszy rozpad więzi rodzinnych, przemoc domowa i czasem desperackie akty agresji wobec innych. Przy czym bieda nie jest tu stanem immanentnym, lecz nabytym: to skutek zawłaszczania kolejnych pól ekonomicznej aktywności człowieka przez bezduszne korporacyjne giganty. W okolicy, której mieszkańcy od pokoleń żyli z odziarniania bawełny pojawia się wielki przedsiębiorca włoskiego pochodzenia i stawia gigantyczną przetwórnię, monopolizując w ten sposób całą branżę i wpędzając w biedę rzesze lokalnych przetwórców z ich rodzinami.

To powszechnie dziś znany scenariusz. Bardzo aktualny jest też motyw ekspata, czyli „Obcego”, który przybył z innego kraju, by eksploatować nasze zasoby i tanią siłę roboczą.

Mamy tu też bardzo pikantny aspekt obyczajowej transgresji. Oto około pięćdziesięcioletni mężczyzna wiąże się z szesnastolatką, dziewicą, którą umierający ojciec oddaje pod małżeńską opiekę naszego starzejącego się bohatera. Całość skąpana w piekącym sierpniowym słońcu, wśród rojów brzęczących much i komarów.

Bohaterowie zaś poddani różnym presjom – otoczenia, sytuacji materialnej, zmysłowej namiętności oraz potencjalnej bezdomności – tworzą portret sfrustrowanej społeczności wykluczonych i zepchniętych na boczne tory desperatów. Siedzimy na beczce prochu i wystarczy mała iskra, by cały ten świat z hukiem wyleciał w powietrze.

Jacek Poniedziałek