35. FST – BECZKA PROCHU

SPEKTAKL DYPLOMOWY STUDENTÓW WYDZIAŁU AKTORSKIEGO
ROK AKADEMICKI 2016/2017

Tłumaczenie:  Dorota Jovanka Ćirlić
Reżyseria: Małgorzata Bogajewska 
Obsada: Piotr Choma, Cezary Kołacz, Diana Krupa, Tomasz Marczyński, Kamil Wodka, Zuzanna Zielińska, Marianna Zydek 
Scenografia i kostiumy: Joanna Jaśko Sroka 
Muzyka: Gerta Szymańska – instrumenty perkusyjne, Michał Braszak – kontrabas, Jacek Kopiec – akordeon / Robert Kujawa – instrumenty perkusyjne, Kamil Biadala – kontrabas / Gabriel Balukiewicz – akordeon

Czytając „Beczkę prochu” Dukovskiego pierwsza myśl jest uspokajająca. Ta przemoc –  dotyczy wojny na Bałkanach, to tamten świat zapłonął, to tam w bratobójczej walce rzucili się sobie do gardeł. To nie nasz problem. I ta uspokajająca myśl dotyczy wszystkich zbrodni świata – od Darfuru, Rwandy, Czeczenii po Bośnię, Kosowo, Chorwację.

W naszej pracy nad „ Beczką prochu” Dukovskiego odrzuciliśmy myślenie o wojnie jako momencie wyzwalającym siły zła, eskalującym przemoc. Zostawiliśmy co prawda (gdzieś nam bardzo bliską) bałkańską namiętność, muzykę i  bałkańskie imiona, ale myśleliśmy o tu i teraz.

Te sceny mogą wydarzyć się w Krakowie, w Łodzi, czy w Warszawie. To przemoc nasza codzienna, międzyludzka, ale  przez to nie mniej bolesna i wyniszczająca. Ot przyjaciel wyjawił drugiemu zdradę sprzed lat, ktoś kogoś rzucił, ktoś kogoś zaczepił na przystanku. Ktoś już nie ma siły żyć, a ktoś ma siłę, ale nie ma po co. Gwałt, samotność, niespełnienie, brak celu, poczucia wartości, zdrada i starość jako forma przemocy jaką narzuca nam biologia. 

Miłość, śmierć, taniec, pożądanie, rozpacz i samotność – czyż nie jest tak, że każdy z nas ma w sobie koktajl tak wybuchowy, że może podpalić cały świat?

Ajschylos, Szekspir, Brecht – ciągle poprzez teatr chcemy rozpoznać, gdzie w człowieku czai się zło, zrozumieć mechanizm zbrodni z szekspirowskich tragedii, czy jej przyczynę, z brechtowskiej rozpaczy.

A może oglądamy w teatrze zło bo jest namiętne, fascynujące, niepokojące i diabelsko widowiskowe?

W każdym razie opowiadając o tym co w nas ciemne, ciągle za Camusem… chcemy wierzyć, że „w człowieku więcej rzeczy zasługuje na podziw niż na pogardę”.

UWAGA: spektakl tylko dla widzów dorosłych